Kult zmarłych jest niemal tak stary, jak ludzkość. Związane z tym obrzędy pogrzebowe należą do uniwersalnych zachowań, właściwych wszystkim społecznościom ludzkim już od paleolitu. U Słowian, przeświadczenie czy może raczej wrodzony instynkt dotyczący przekonania o istnieniu życia pośmiertnego, przejawia się w szczególnie silnym szacunku dla zmarłych. Ongiś jednak istotnym łącznikiem między żywymi, a duchami przodków (m.in. w związku z powszechną wówczas ciałopalną formą pochówku), były obdarzone najwyższą czcią święte gaje.

Posługując się magią, można zadać cios, który zaburzając system energetyczny przeciwnika doprowadzi go do poważnych niedomagań ciała, a nawet do śmierci, jak i spowodować w jego życiu “pecha" poprzez zaburzenie jego wibracji tak, że będzie do siebie przyciągał określony typ złych wydarzeń. Nie należy przeceniać potęgi, jaką daje umiejętność walki magicznej. Potrzeba wejścia w odpowiedni stan umysłu i silnego skupienia na wewnętrznych obrazach i świecie niematerialnym powoduje, że w bezpośrednim starciu ten, kto szybko i silnie uderzy pięścią, będzie miał przewagę. Jednak w dzisiejszych warunkach, poza środowiskami wojskowymi, policyjnymi i przestępczymi konfrontacja w walce wręcz zdarza się rzadko, a na pewno nie jest codziennością dla osób spoza tych kręgów.

Nie tylko na Haiti celebruje się religijne ryty charakteryzujące się opętaniem przez duchy, np. Brazylia, o której pisze się niekiedy że posiada '' największą katolicką ludność spośród wszystkich krajów świata '', jest centrum kwitnących kultów, pod zbiorową nazwą '' macumba ''. Ściśle biorąc, jest to określenie niewłaściwe. Macumba bowiem to w rzeczywistości pewien rodzaj tańca, często wykonywanego w ramach obrzędów takich kultów, jak umbanda, na który wywarł wpływ europejski spirytyzm, candomble - bliższe haitańskiemu wudu, i quimbanda, będąca czystą czarną magią i oddająca cześć Exu, czyli Szatanowi.

Jestem osobą która we wspólnym kreowaniu z bogiem-stwórcą swojego świata kieruje się mocno tym co znajduje się głęboko w jej wnętrzu tzn. współpracuje z Prawdziwym Ja a nawet jednoczy się z nim i przekracza. Poszukując odpowiedzi na fundamentalne pytania jakie każdy z nas powinien sobie zadać, a dotyczą one tego co napisane było nad wejściem do wyroczni delfickiej tzn. “Człowieku! Poznaj samego siebie.” a te pytania to oczywiście kim jestem? Skąd pochodzę? Dokąd zmierzam?