Wśród wielu osób, zwłaszcza mających pobieżną wiedzę o systemach duchowych, rozpowszechniony jest pogląd, iż buddyjski cel – nirwana, jest czymś na kształt absolutnego niebytu, jakiejś „czarnej dziury”, w której wszystko znika. Takie przeświadczenie mają niekiedy również ludzie wykształceni w naukach humanistycznych (choć oczywiście nie w religioznawstwie), podobne stanowisko wyraził papież Jan Paweł II w książce „Przekroczyć próg nadziei”, autor tego tekstu w życie prywatnym spotkał się z sytuacją, iż doktor nauk prawnych na uczelni wyższej powielał taką interpretację nauk Buddy. Artykuł ten ma za zadanie zweryfikować, czy taki pogląd ma coś wspólnego z rzeczywistością.

Podobnie jak w innych tradycjach duchowych na całym świecie, również w buddyzmie mamy do czynienia z „mocami nadprzyrodzonymi” (tak przynajmniej nazywają je filozoficzni materialiści [i]), zwane są one w sanskrycie [ii] siddhi (w języku tybetańskim དངོས་གྲུབ, wylie [iii]: dngos grub), a osoba posiadająca umiejętności posługiwania się tymi nadnaturalnymi mocami to siddha. Jeśli wierzyć tradycji buddyjskiej, Siddhi posiadał sam Budda [iv],   posiadali je również jego bezpośredni uczniowie.

Kilka słów o obrzędach wedyjskich

Joga w lecznictwie, czyli wpływ trataki na leczenie krótkowzroczności, prawda czy mit? Ćwiczenia alternatywne.

Krótkowzroczność zachodzi, gdy gałka oczna staje się nieznacznie zbyt długa, przez co obiekty odległe odbieramy jako rozmyte. Aktualnie krótkowzroczność wśród ludzi stała się niebezpiecznie powszechna. W niedługim czasie połowa populacji będzie charakteryzować się krótkowzrocznością. Statystykę tego problemu zawyżają kraje wysokorozwinięte.

"Kto intonuje święte imię Pana, od razu uwalnia się od skutków niezliczonych grzechów, nawet jeśli powtarza je dla żartu, śpiewa dla samej przyjemności śpiewania, robi to lekceważący sposób czy ma na myśli coś zupełnie innego."