Podstawową funkcją języka jest komunikacja. Uzgadnianie terminów jest ważne, byśmy rozumieli siebie nawzajem. Z tego m.in. względu określenie „rodzimowierstwo”, „pogaństwo”, a tym bardziej „neopogaństwo” poza powszechnym, potocznym użyciem winno być stosowane z wyraźnym doprecyzowaniem jego znaczenia. Niestety, wypracowanie jednej wspólnej terminologii nastręcza poważnych trudności nawet wśród osób uznających się za kontynuatorów wierzeń etnicznych.

     Odwieczny sporny aspekt... Czy nasza przyszłość jest z góry przesądzona i wytyczona, czy też jesteśmy kowalami swojego losu i mamy kilka (zależnych od naszego wyboru) alternatywnych, możliwych przyszłości? Czy jest siła wyższa, w swym absolucie znająca wcześniej każdy nasz krok, czy tez wszystko to wyłącznie zbieg okoliczności?

  Opętanie jest jednym z podstawowych zjawisk znanych religiom pierwotnym i kultom ekstatycznym (gr. ekstasis = "wyjście z (ciała)", oddanie własnego ciała do dyspozycji komuś innemu). Opętanie to jedna z form nawiązywania kontaktów z innym światem: zaświatem - jeśli chodzi o opętanie przez ducha (dusze) zmarłych, światem bogów, bóstw lub demonów - jeśli chodzi o opętanie przez istoty boskie. Religie nie traktują zatem opętania jednoznacznie, uznając je za doświadczenie dobre (również nawiedzenie) lub złe. Abstrahując już od faktu, że kategorie "dobra" i "zła" w religiach pierwotnych nie są ściśle określone (są dalece relatywne), opętanie, w zależności od tego, jaką funkcję pełni, może uchodzić za dar lub przekleństwo, chorobę lub środek leczenia z choroby.[1]

Kult zmarłych jest niemal tak stary, jak ludzkość. Związane z tym obrzędy pogrzebowe należą do uniwersalnych zachowań, właściwych wszystkim społecznościom ludzkim już od paleolitu. U Słowian, przeświadczenie czy może raczej wrodzony instynkt dotyczący przekonania o istnieniu życia pośmiertnego, przejawia się w szczególnie silnym szacunku dla zmarłych. Ongiś jednak istotnym łącznikiem między żywymi, a duchami przodków (m.in. w związku z powszechną wówczas ciałopalną formą pochówku), były obdarzone najwyższą czcią święte gaje.

Jare Święto poświęcone głównie Matce Ziemi w kulturze słowiańskiej stanowi kulminację przypadającego w okresie równonocny wiosennej, kilkudniowego cyklu obrzędowego, związanego z zakończeniem zimy i powitaniem wiosny.

Swastyka to starożytny symbol pomyślności i szczęścia. Jedna z form krzyża, o ramionach zagiętych w tym samym kierunku pod kątem prostym.

Święto Godowe, przypadające na okres zimowego przesilenia, w pewnych regionach znane było również pod nazwą Zimowego Staniasłońca i trwać mogło nawet kilka dni. Przez słowiańskich rodzimowierców (zarówno w przeszłości, jak i obecnie) uznawane jest za początek nie tylko nowego roku słonecznego ale też liturgicznego.

Czy pogaństwo (systemy etniczne traktowane zbiorczo) może konkurować z monoteizmami?

Święto Plonów, dożynki, to etniczne święto Słowian, przypadające w okresie równonocy jesiennej. Święto poświęcone tegorocznym zbiorom zbóż (połączone z obrzędami dziękczynnymi za ukończenie żniw i prac polowych).

W wierzeniach religijnych zaświaty oznaczają światy (lub świat) istniejące poza przestrzenią dostępną naszej bezpośredniej percepcji. W mitologii słowiańskiej pojęcie to dotyczy najczęściej Nawii i Wyraju.
U Słowian życie pozagrobowe uznawano za ciąg dalszy doczesnego. Z tego względu na drogę dawano zmarłemu to co najpotrzebniejsze z pokarmu, odzieży, broni... Przyjęcie natomiast stwierdzania Thietmara, że "w przekonaniu Słowian ze śmiercią wszystko się kończy" jako zaprzeczenie tego stanu rzeczy jest błędne - z dużym prawdopodobieństwem chodziło tu raczej o brak u Słowian pojęcia pośmiertnej kary i nagrody, tak jak się to np. przedstawia w chrześcijaństwie.